Leven na de dood

E-DinaPhotoArt, ‘Walking on heaven‘.

“Evelien” staat er als titel. Woorden schieten blogger GivanrO tekort bij het onverwachte overlijden van blogger Evelien. Ik ken haar blog niet en in al mijn nieuwsgierigheid besluit ik een kijkje te nemen. Ik wil weten wie de persoon is, wat ze schreef en wat de reden van haar overlijden is. Dat is mij snel duidelijk. De slopende ziekte kanker heeft haar leven in korte tijd doen eindigen. Een vrouw van 30 jaar leeft niet meer. Dat lezen voelt vreemd. Met name vanwege de inhoud van haar blog waar zij al sinds 2005 actief mee was.

Evelien

Op haar blog lees ik berichten over uitjes die Evelien maakt. Daarnaast geeft ze tips over te lezen boeken. Ook houdt ze van koken, gezien de blogs met recepten. Veel van de berichten zijn voorzien van eigen foto’s. Blijkbaar houdt ze van fotografie. Ooit studeerde ze. Iets dat blijkbaar veel tijd in beslag nam, omdat het aantal blogs drastisch afnam. Eind 2014 verschijnt er opeens een bericht. Na enkele maanden last te hebben gehad van haar rug, verplaatste de pijn naar de buik. Na onderzoek blijkt: leverkanker. Een half jaar later is Evelien er niet meer.

Digitaal leven

Ongemerkt zetten wij heel wat informatie over ons leven op internet. Facebook, Twitter, Instagram. Via sociale media laten we onze vrienden, familie en kennissen zien waar we mee bezig zijn. Maar wat gebeurt er met al die informatie wanneer je overlijdt? Kun je daar ook een testament voor laten opmaken zoals je dat kunt doen voor alle spullen die je hebt? En wat zet je daar dan in? Wil je alles verwijdert hebben? Wil je dat mensen je kunnen blijven opzoeken? En mogen ze zelfs nog reageren op foto’s en berichten die je ooit plaatste?

Beheer

Veel kun je zelf vooraf instellen. Zo heeft Facebook in de Verenigde Staten de functie geïntroduceerd waarbij je iemand kunt aanwijzen die jou account zal beheren na je dood. In Nederland krijgt je account een herdenkingsstatus. Zo kun je vooraf bepalen wat je wilt, dit overleggen en hopen dat de persoon jouw wensen overneemt. Hopen, want het is natuurlijk altijd maar de vraag of dat ook gebeurt. Vooral grote schrijvers hebben ongewild werken na hun leven uitgebracht, doordat nabestaanden hun manuscripten lieten publiceren. Mooi voor het publiek, de fans van de auteur. Maar was het ook zijn bedoeling om de werken op die manier uit te brengen? Was hij het wel eens met de inhoud? Waren de werken wel voor andermans ogen bedoeld?

Blog

Zo ook je blog. Zelf zet ik vaak artikelen klaar die in de nabije toekomst online verschijnen. Wat als ik plots overlijd? Het is voor nabestaanden vreemd om berichten van mij voorbij te zien komen terwijl ik overleden ben. Maar ook de oude berichten zetten aan tot nadenken. Wil ik wel dat andere mensen mij ‘leren’ kennen via mijn blog als ik er niet meer ben? Wil ik dat ze mijn leven nagaan, zoals ik dat via het blog van Evelien deed? Moet ik iemand aanstellen voor het beheer? Kan ik diegene met de zware taak belasten? En kan ik diegene vertrouwen?

Plannen

Ik weet het niet. Het is lastig omdat de dood nog zoiets abstracts is, waardoor het besef wat het betekent te overlijden ver weg ligt. Toch lijkt het verstandig om er over na te denken, al is het maar om al die vragen wat te doen met onze online informatie na ons leven. Leefden we vroeger vooral verder in andermans gedachten; tegenwoordig leven we daarnaast ook op het web voort. En dat is niet direct een geruststellende gedachte. Niet voor mij, maar ook niet voor eventuele nabestaanden. Plotseling verschenen berichten of foto’s van een overleden iemand zijn bijzonder confronterend. Of biedt dit juist nieuwe kansen? We kunnen ons voortbestaan nog jarenlang inplannen. Een leven na de dood wordt zo werkelijkheid. Of is dat een stap te ver?